به رفتن تو سفر نه ، فرار می گویند

                                  به این طریقه ی بازی قمار می گویند

 به یک نفر که شبیه تو دلربا باشد

                                 هنوز مثل گذشته «نگار» می گویند

اگر چه در پی آهو دویده ام چون شیر

                                 به من اهالی جنگل شکار می گویند

مرا مقایسه با تو بگو کسی نکند

                                کنار گل مگر از حسنِ خار می گویند؟

تو رفته ای و نشستم کنار این همدم

                               به این رفیق قدیمی سه تار می گویند

کاظم بهمنی

تکه یخی که عاشق ابر عذاب می شود

                                    سر قرار عاشقی همیشه آب می شود

به چشم فرش زیر پا سقف که مبتلا شود

                                    روز وصالشان کسی خانه خراب می شود

کنار قله های غم نخوان برای سنگ ها

                                    کوه که بغض می کند سنگ ، مذاب می شود

باغ پر از گلی که شب به آسمان نظر کند

                                    صبح به دیگ می رود ؛ غنچه گلاب می شود

                                    .....

چه کرده ای تو با دلم که از تو پیش دیگران

                                    گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود

کاظم بهمنی

کاش دور و بر ما این همه دل‌بند نبود

                                 و دلم پیش کسی غیر خداوند نبود

آتشی بودی و هر وقت تو را می‌دیدم

                                 مثل اسپند، دلم جای خودش بند نبود

مثل یک غنچه که از چیده شدن می‌ترسید

                                 خیره بودم به تو و جرأت لبخند نبود

هرچه من نقشه کشیدم به تو نزدیک شوم

                                 کم نشد فاصله؛ تقصیر تو هرچند نبود

شدم از «درس» گریزان و به «عشقت» مشغول

                                 بین این دو چه کنم نقطه‌ی پیوند نبود

مدرسه جای کسی بود که یک دغدغه داشت

                                 جای آن‌ها که به دنبال تو بودند نبود

بعد از آن هر که تو را دید، رقیبم شد و بعد

                                 اتفاقی که رقم خورد، خوش‌آیند نبود

آه ای تابلوی تازه به سرقت رفته!

                                 کاش نقّاش تو این قدر هنرمند نبود

تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم

                           روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم

حال اگر چه هیچ نذری عهده دار وصل نیست

                           یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم

ماجراهایی که با من زیر باران داشتی

                           شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم

بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود

                           من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم؟!

ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من!

                           من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشتم

لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید

                           تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم!!

کاظم بهمنی

می رسد یک روز فصل بوسه چینی در بهشت

                                روی تختی با رقیبان می نشینی در بهشت

تا خدا بهتر بسوزاند مرا خواهد گذاشت

                                یک نمایشگر در آتش، دوربینی در بهشت

صاحب عشق زمینی را به دوزخ می برند

                                جا ندارد عشق های این چنینی در بهشت

گیرم از روی کرم گاهی خدا دعوت کند

                                دوزخی ها را برای شب نشینی در بهشت

... با مرامی که من از تو باوفا دارم سراغ

                                می روی دوزخ مرا وقتی ببینی در بهشت

من اگر جای خدا بودم برای «ظالمین»

                                خلق می کردم به نامت سرزمینی در بهشت

مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد

                                 مادرم تاب ندارد غم فرزندش را

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو

                                 به تو اصرار نکرده است فرایندش را

قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت

                                 مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید

                                 بفرستند رفیقان به تو این بندش را :

منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

                                 لای موهای تو گم کرد خداوندش را

کاظم بهمنی

پیش از آنکه معشوقه‌ام شوی

هندیان و پارسیان و چینیان و مصریان

هر کدام

تقویم‌هایی داشتند

                  برای حسابِ روزها و شبان

و آنگاه که معشوقه‌ام شدی

مردمان

زمان را چنین می‌خوانند:

هزاره‌ی پیش از چشم‌های تو

یا

هزاره‌ی بعد از آن

برف نگرانم نمی‌کند

حصار یخ رنجم نمی‌دهد

زیرا پایداری می‌کنم

گاهی با شعر و

                   گاهی با عشق..

که برای گرم شدن

                  وسیله‌ی دیگری نیست

                                       جز آن‌که دوستت بدارم.

چادری ها زهــــــــرایی نیستند!

اگر پهلویشان درد دین نداشته باشد...

چادری ها زهــــــــرایی نیستند!

اگر عدو را با سیاهی چادرشان به خاك سیاه نكشانند...

چادری ها زهــــــــرایی نیستند!

اگر سیاهی چادرشان حرمت خون شهیدان را به عالمیان ننمایاند...

چادری ها زهـــــــــرایی نیستند!

اگر منتظـــــــــر یوسف گمگشته ای نباشند...

چادری ها زهــــــــرایی نیستند!

اگر فكرشان،هدفشان،راهشان،نگاهشان،عشقشان و حجابشان فاطمی نباشد...

می دانی؟

یک وقت هایی باید

روی یک تکه کاغذ بنویسی

                           تـعطیــل است!

و بچسبانی پشت شیشه ی افـکارت

باید به خودت استراحت بدهی

دراز بکشی

دست هایت را زیر سرت بگذاری

به آسمان خیره شوی

و بی خیال ســوت بزنی

در دلـت بخنــدی به تمام افـکاری که

پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند

آن وقت با خودت بگویـی :

بگذار منتـظـر بمانند !

مرحوم حسین پناهی

چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان

نه به دستی ظرفی را چرك می كنند

نه به حرفی دلی را آلوده

تنها به شمعی قانعند

و اندكی سكوت...

من به مردی وفا نمودم و او

                               پشت پا زد به عشق و امیدم

هر چه دادم به او حلالش باد

                               غیر از آن دل که مفت بخشیدم

بی تو هم می شود زندگی کرد

قدم زد،

          چای خورد،

                         فیلم دید،

                                    سفر رفت؛ ...

فقط

بی تو نمی شود

                   به خواب رفت!

راه می‌روم

              و شهر زیر پاهایم تمام می‌شود

تو،

        هیچ‌کجا نیستی!

مرا هزار امید است و هر هزار تویی

                               شروع شادی و پایان انتظار تویی

بهارها که ز عمرم گذشت و بی تو گذشت

                               چه بود غیر خزانها اگر بهار تویی

دلم ز هرچه به غیر از تو بود خالی ماند

                               در این سرا تو بمان ! ای که ماندگار تویی

شهاب زود گذر لحظه های بوالهوسی است

                               ستاره ای که بخندد به شام تار تویی

جهانیان همه گر تشنگان خون منند

                               چه باک زان همه دشمن، چو دوستدار تویی

دلم صراحی لبریز آرزومندی است

                               مرا هزار امید است و هر هزار تویی

اگر دری ميان ما بود

می‌كوفتم

            درهم می‌كوفتم

اگر ميان ما ديواری بود

بالا می‌رفتم پايين می‌آمدم

                            فرو می‌ريختم

اگر كوه بود دريا بود

پا می‌گذاشتم

بر نقشه‌ی جهان و

                    نقشه‌ای ديگر می‌كشيدم

اما ميان ما هيچ نيست

هيچ

و تنها با هيچ

                هيچ كاری نمی‌شود كرد

باید برای عبور از شب

            اسمش را صدا می‌زدم

و اسم شب

            سکوتی طولانی بود

                                که تا صبح ادامه داشت

گاهی صخره‌ها هم گریه می‌کنند

ندیده‌ای تو

هرگز هم نخواهی دید

اما صخره‌ها هم گاهی گریه می‌کنند

نمی‌دانی چرا

هرگز هم به تو نخواهم گفت

اما گریه می‌کنند صخره‌ها

دريا‌ها با خود غمی را می‌آورند و می‌برند

اما صخره‌ها نمی‌دانی

وقتی که گریه می‌کنند ...

وقتی که گریه می‌کنند 

ای کاش درخت بودم

زبانم  زبانِ سکوت بود

تا سکوت تو را می فهمیدم

مثل زبان گنجشکی تنها

                  که حرف پاییز را فهمیده است

دریا عمیق است

تنهایی عمیق‌تر

دستت را بده

                   با هم دست و پا بزنیم

پیش از آن که غرق شویم

گفتی دوستت دارم

و من به خیابان رفتم !

فضای اتاق برای پرواز کافی نبود...

اگر شعرهای من زیباست

دلیلش آن است

                  که تو زیبایی.

 حالا

        هی بیا و بگو

                       چنین است و چنان است.

 اصلاً

       مهم نیست

                   تو چند ساله باشی

من همسن و سال تو هستم

 مهم نیست

            خانه‌ات کجا باشد

برای یافتنت کافی است

                        چشم‌هایم را ببندم.

خلاصه بگویم

حالا

هر قفلی که می‌خواهد

                        به درگاه خانه‌ات باشد

عشق پیچکی است

                        که دیوار نمی‌شناسد.

درخت که می شوم

                        تو پائیزی !

کشتی که می شوم

                       تو بی نهایت طوفانها !

تفنگت را بردار

                       و راحت حرفت را بزن !